ὀ δέ κα ξένος, ἐπεὶ μ⟨ό⟩λοι ἐν τἰα[ρο..^?..]-
ΙΧΟΣ καθύσας ἐπὶ τοῖ βομοῖ ΤΑ[..^?.. τοῖ Δὶ Ὀλυνπίο]-
ι ἀποδός, ἐνεβέο[ι] ὀ ξένος· αἰ δ[ὲ] κα [..^?.. δα]-
ρχμὰς ἀποτίνοι τοῖ Δὶ Ὀλυν[πίοι ..^?..]
5ΟΑΔΟΟΝΤΑΔΕΚΥΑΙΥΣΕΒΟΙΚΑ

α⌈ὐ⌉χταῖ· αἰ δέ τις παρ τὸ γράφος δικάδοι, ἀτελές κ’ εἴε ἀδίκα, ἀ δέ κα ϝράτρα ἀ δαμοσία τελεία εἴ-
ε δικάδδοσα· το̑ν δέ κα γραφέον ὄ τι δοκέοι καλιτέρος ἔχεν ποτ᾽ τὸν θ⌈ε⌉πόν, ἐξαγρέον κα⌈ὶ⌉λ ἐ-
5νποιο̑ν σὺν βολαῖ ⌈π⌉εεντακατίον ἀϝλανέος καὶ δάμοι πλεθύοντι δινάκοι· ⟨δινά⟩κοι δέ κα ⌈ἐ⌉πν τρίτ-

Lines 3-6: For detailed discussion of the legal terms enacting the inscription as a valid regulation and stipulating the exceptional circumstances under which it might be modified, see Gehrke. Beyond the strictly legal jargon of this part of the regulation, the formulation ὄ τι δοκέοι καλιτέρο̄ς ἔχε̄ν ποτ᾽ τὸν θ⌈ε⌉όν interestingly stresses the idea that a modified version of the regulation needs to be "more pleasing in the eyes of Zeus"; see LSJ s.v. πρός (C.I.7), with some parallels of this formulation. The basis for modifying the law, as practical as it might be, must therefore be religiously suitable and sanctioned by the god.

το̑ν hιαρο̑ν hα θυσία πρὸ ϙοτυτίον καὶ τᾶς ἐχεχερίας πένπ[τοι]
ϝέτει hο̑ιπερ hόκα hα Ὀλυνπιὰς ποτείε το̑ι Διὶ ∶ το̑ι Εὐμενεῖ θῦμα [καὶ]
ταῖς ∶ Εὐμενίδεσι ∶ τέλεον καὶ το̑ι Διὶ ∶ το̑ι Μιλιχίοι το̑ι ∶ ἐν Μύσϙο ∶ τέλεον ∶ τοῖς Τρ-
10ιτοπατρεῦσι ∙ τοῖς ∙ μιαροῖς hόσπερ τοῖς hερόεσι, ϝοῖνον hυπολhεί-

ει (?) ∶ τράπεζα ∶ hερ[..^?..]
20hέροι ∶ παραγνε[..^?.. Δ]-
ιὶ ∶ hεραίοι ∶ χοῖ[ρος ..^?..]-