α⌈ὐ⌉χταῖ· αἰ δέ τις παρ τὸ γράφος δικάδοι, ἀτελές κ’ εἴε ἀδίκα, ἀ δέ κα ϝράτρα ἀ δαμοσία τελεία εἴ-
ε δικάδδοσα· το̑ν δέ κα γραφέον ὄ τι δοκέοι καλιτέρος ἔχεν ποτ᾽ τὸν θ⌈ε⌉πόν, ἐξαγρέον κα⌈ὶ⌉λ ἐ-
5νποιο̑ν σὺν βολαῖ ⌈π⌉εεντακατίον ἀϝλανέος καὶ δάμοι πλεθύοντι δινάκοι· ⟨δινά⟩κοι δέ κα ⌈ἐ⌉πν τρίτ-

Lines 3-6: For detailed discussion of the legal terms enacting the inscription as a valid regulation and stipulating the exceptional circumstances under which it might be modified, see Gehrke. Beyond the strictly legal jargon of this part of the regulation, the formulation ὄ τι δοκέοι καλιτέρο̄ς ἔχε̄ν ποτ᾽ τὸν θ⌈ε⌉όν interestingly stresses the idea that a modified version of the regulation needs to be "more pleasing in the eyes of Zeus"; see LSJ s.v. πρός (C.I.7), with some parallels of this formulation. The basis for modifying the law, as practical as it might be, must therefore be religiously suitable and sanctioned by the god.

hα στάλα ἔσστα ἐπὶ Μελάντα βασιλέος ἀϝρέτευ-
ε Λυκοτάδας hυλλεύς. ^v ἀλιαίαι ἔδοξε τᾶι το̑ν ^v
25 ἰαρο̑ν· ^v ἀ(ϝρέτευε) ^v βολᾶς ^v Ἀρχίστρατος Λυκοφρονίδας·

οδομένος τὸς hιεροποιὸς μετὰ τε̑ς βολε̑ς ἀναθέματα ἀνατιθέν-
αι τοῖν Θεοῖν, ποιεσαμένος hαττ’ ἂν το̑ι δέμοι το̑ι Ἀθεναίον δοκε̑-
ι, καὶ ἐπιγράφεν τοῖς ἀναθέμασιν, hότι ἀπὸ το̑ καρπο̑ τε̑ς ἀπαρχε̑-

τοὶ μὲν ζεμ[ιο̑ν μέχρι πε]ντέκοντα δραχμο̑ν καὶ ἐκγράφεν ἐς [......¹²...... ἐὰ]-
[ν] δέ τις ἄχσ[ιος ἐ̑ι μέζον]ος ζε[μ]ίας, τὰς ἐπιβολὰς ποιό[ντ]ον [hοπόσας ἂν δοκε̑ι κ]-
[α]ὶ ἐσαγόν[τον ἐς τὸ δικασ]τέρι[ο]ν τὸ το̑ ἄρχοντος· τὸς δ[ὲ β]οῦ[ς ......¹¹..... σάλ]-